by ท้องฟ้าเดือนมืดไม่มีแม้แต่เเสงดาว แน่นอนเพราะโดนแสงไฟของบ้านเมืองผู้คนกลบรัศมีความงาม แหม...พวกคุณทำร้ายจิตใจดาว ไปอี๋ขุนศึกชายชาติทหารนักรบพบรัก กำลังออกคำสั่งกับลูกน้องหน้าเหี้ยมร่างยักษ์พอไปซักผ้าได้ อย่างทรงอำนาจ
"พวกแกทำไมไม่เห็นจับมันมาให้ข้าสักทีแฟะ" ไปอี๋ยกขวดดื่มน้ำเมา ก่อนคว้างขวดเหล้าไปบนพรหมที่ปักไหมขลิบทองอย่างวิจิตร เพล้ง!
"ฉันเห็นพวกแกนอนอู้เขมือบเงินเดือนอั๊วอยู่ร่ำไป วันๆไม่ได้ทำอะไร ไม่ต้องมาอ้างนู้นอ้างนี่เลยโว้ย"
"เดี่ยวกระหม่อมจะจัดการให้เร็ววันเลยขอรับ" ชายฉกรรจ์ร่างหนาก้มหัวลงบีบไม้บีบมืออย่างประจบ
"แกอย่ามาเลียแข้งเลียขาทำประจบสอพลอเลยนะ" ไปอี๋สาดเหล้าใส่หน้าชายคนนั้น
"ออกไปให้พ้นเลยเว้ย พวกแกกก ถ้าไม่ได้นังผู้หญิงคนนั้นมา พวกแกก็อย่ากลับมาให้ฉันเห็นขี้หน้าแกอีก"
"พวกแกทำไมไม่เห็นจับมันมาให้ข้าสักทีแฟะ" ไปอี๋ยกขวดดื่มน้ำเมา ก่อนคว้างขวดเหล้าไปบนพรหมที่ปักไหมขลิบทองอย่างวิจิตร เพล้ง!
"ฉันเห็นพวกแกนอนอู้เขมือบเงินเดือนอั๊วอยู่ร่ำไป วันๆไม่ได้ทำอะไร ไม่ต้องมาอ้างนู้นอ้างนี่เลยโว้ย"
"เดี่ยวกระหม่อมจะจัดการให้เร็ววันเลยขอรับ" ชายฉกรรจ์ร่างหนาก้มหัวลงบีบไม้บีบมืออย่างประจบ
"แกอย่ามาเลียแข้งเลียขาทำประจบสอพลอเลยนะ" ไปอี๋สาดเหล้าใส่หน้าชายคนนั้น
"ออกไปให้พ้นเลยเว้ย พวกแกกก ถ้าไม่ได้นังผู้หญิงคนนั้นมา พวกแกก็อย่ากลับมาให้ฉันเห็นขี้หน้าแกอีก"
................................
"เช้าวันนี้อากาศแจ่มใสแดดจ้าไม่น้อยเลยทีเดียว อากาศดีแบบนี้น่าจะออกมาเล่นนอกบ้านนะค่ะ ปี๊ป!" ชายหนุ่มผมยาวปิดโทรทัศน์ที่กำลังฉายหน้าของพยากรณ์อากาศสาวแสนสวย
ชายหนุ่มเหวี่ยงเสื้อฮูดคลุมตัวและคว้าชุดหูฟังมาติดตัวไว้ เผื่อเวลาเดินเบื่อๆระหว่างทางจะได้นั่งฟังกับคนที่เขาจะไปด้วย
ซอมบี้ที่แต่งตัวซะดูดีเหมือนเจ้านายของตนวิ่งเข้ามาเกาะไหล่ของเขา
"เมี้ยววววว~~" ^(^O^)^
"เมี้ยววววว~~" ^(^O^)^
"ไงเพิรซวันนี้เราจะไปเที่ยวกันนะ แต่แวะที่ย่านการค้าฮารูนก่อนนะ" ชายหนุ่มแหงะมองเจ้าแมวในสายตาของเขา "แล้วเราก็จะไปสะพานปลากัน"
"เมี้ยววววว~~~" ^=w=^
ท่าทางที่ไม่เหมือนซอมบี้ของเจ้าเพอร์ซิวาล ทำให้เขาคิดว่ามันเป็นแมวตั้งแต่ได้มาเลี้ยง
"ฉันรู้ว่านายชอบทานปลานะ" แฮปยิ้มให้เจ้าเหมียวของตน ก่อนจะขยี้หัวเบาๆ "เจ้านี่่แต่งตัวดีดีก็น่ารักดีแฮะ"
"แต่ฉันก็รู้อีกนะว่านายชอบช็อกโกแล็คมากที่สุดเหมือนกัน" มือของเขาเลื่อนเปิดประตูออกจากห้องนั่งเล่นของบ้านที่ไม่ใช่บ้านของเขา โดยไม่ทันสังเกตเห็นเลยว่า เจ้าเหมียวกรอยใจของเขาจะหน้าแดงปานลูกตำรึงสุกสักแค่ไหน
"ฉันจึงจะลองไปหาที่ย่านการค้าฮารูนเสียหน่อย"
"ฉันจึงจะลองไปหาที่ย่านการค้าฮารูนเสียหน่อย"
